Dag 2 Zondag 29 oktober – Van Oostende naar Diksmuide en terug.
Hup, weer vroeg uit de veren! Geen regen voorspeld maar die motregen muist toch weer eens onder de radar vandaan!
De kuifaalscholver is gisteren toch weer gezien, dus nog eens een poging maar weer niets. Dan maar naar Diksmuide in de hoop de Ross’ ganzen te zien. Dit waren de eerste bevestigde twee ganzen van heel Europa!! Die had ik toch eens graag gezien. Ze werden spijtig genoeg al een paar dagen niet meer gemeld. Volle goed moed dat ik ze terug zou vinden ben ik dan naar de grasvelden rond Diksmuide vertrokken. Grauwe ganzen, kolganzen, en nog veel meer van dat moois was er in overvloed maar geen ganzen die wit waren. Jawel, enkele boerenganzen deden mijn hart te keer gaan maar van ver leken ze op de Ross’ ganzen maar van dichtbij, nee … .
Een mooi natuurgebied vlakbij, de Viconia kleiputten, hadden dan wel enkele mooie koereigers in petto. Dit kleine witte reigertje zie je meer en meer. Klimaatopwarming speelt hier zeker een rol. Hoe hij aan zijn naam komt dat zie je wel op de onderstaande foto.
De kuifaalscholver is weer gezien, dat kan toch niet dat ik die gemist heb. Dus terug naar Oostende! Ik stap aan de andere zijde uit, richt mijn tele en bam, daar zit hij tussen de andere aalscholvers. Een beginnende vogelaar komt met zijn vriendin naar me toe. “Is hem dat?” zegt de vogelliefhebber met vragende ogen. “Ja, kijk maar eens door mijn tele” en ik geef hem enkele kenmerken mee.
We wandelen nog wat dichterbij en ik laat ze ook genieten van de geoorde futen die vlakbij zitten. Daze kuifaalscholver is trouwens de eerste voor mij in België. Ik ga immers meestal in Zeeland op zoek naar specialere vogels.
Ik ga nog even op zee kijken of ik daar iets speciaal kan waarnemen. Twee steenlopertjes vergezellen me. Er zijn weer enkele jan-van-genten op jacht en enkele grote mantelmeeuwen houden de wacht
Het is nog vroeg en in Zeebrugge zijn weer enkele speciale zangvogels gezien. In die kleine bosjes komen de passanten na hun verre reis even op adem. De Siberische braamsluiper, Pallas boszanger en het bladkoninkje laten zich spijtig genoeg niet meer zien.
Dan maar naar mijn laatste halte onderweg naar huis. Even een ommetje langs Haut-geer voor een laatste zeldzaamheid op deze trip. Onderweg besef ik plots dat het een uur eerder donker is en dat ik dus snel moet zijn! Aangekomen op de plaats delict is het pad ook nog afgesloten met een nadar en linten. De linten zijn wel stuk dus ik waag het erop. Vlug ren ik naar de plas waar de vogel het laatste is gezien. Onderweg zie ik plots waarom het pad afgesloten is. De beek is uit zijn oevers getreden en de brug staat onder water. Maar geen tijd te verliezen, vlug erdoor rennen! De eerste vijvers duiken op, een snelle blik en dan door naar de juiste plas. Tele opstellen, wintertalingen afspeuren en ja hoor. Er zit er eentje tussen met zijn hoofd in de pluimen en een wit verticaal streepje op de voorvleugel. Ik probeer nog een foto te nemen maar doordat het al vrij donker is lukt dit niet goed, een wazig geheel is het resultaat. Maar ik heb hem gezien, een mannetje Amerikaanse wintertaling!
Zo, wat een weekend! Van de ene mooie vogel naar de andere en vooral, heel veel genoten van mooie landschappen!
De natuur kan zo mooi zijn! Geniet er allemaal van!
