Zoals we net vertelden,  had Jeu net een sprookjesachtig tafereel gezien van dansende alvermannetjes die heftig geschrokken waren van zijn aanwezigheid en hierdoor in een oogwenk gevlucht waren.

Plots hoorde Jeu een geluid. *‘Eh, Eh, EEEEEH’*. Waar kwam dat vandaan? Hij keek wat verder en net achter een boom lag een klein groen mannetje op de grond. Zijn rechterarm leek verdwenen in de grond. Zijn hoofd was van Jeu weggedraaid.

*‘Eh, EH, EEEEEH’*. Nee, nee neee! Alle konijnenkeutels en muizensnot nu geraak ik nooit meer in mijn kot!

Het mannetje leek iets te willen grijpen in een gat in de grond. Jeu ging stiekem wat dichterbij.

‘Nee, nee, neeneenee waarom maak ik dat nu weer mee?! ’ hoorde hij het mannetje snikken.

Jeu kuchtte ‘hallo?… Lukt het?’ Het mannetje schrok zich een bult en, met een snelheid die hij niet voor mogelijk hield, sprong het mannetje achter een boom.

‘Rustig, Rustig’ zei Jeu, ‘je hoeft geen schrik te hebben, ik doe je geen kwaad, rustig’. Twee zwarte kraaloogjes zwart als roet verschenen opzij van de boom. ‘Rustig’ zei Jeu opnieuw ‘kan ik je helpen?’. De twee ogen werden een gezicht, een vreemd gezicht. Ongerimpeld… Maar het mannetje had diepliggende ogen en een fikse haakneus. Rond zijn neus en mond groeide een wilde baard. Op zijn hoofd prijkte een warrige hoop zwarte krullen en zijn oren, lang en puntig, nu duidelijk zichtbaar, waren bedekt met een kleine pluk lange haartjes.

Voorzichtig kwam het vreemde mannetje tevoorschijn, hij leek op de mannetjes die hij net gezien had, maar er miste iets. Jeu kon echter niet goed omschrijven wat hij miste aan dit kereltje.

Onze kleine vriend was nog steeds aan het huilen en aan het snikken. Hij leek ontroostbaar.

‘Rustig maar, wat is je probleem’ herhaalde Jeu ‘kan ik je helpen’? Het mannetje knikte en wees op het gat in de grond. Jeu ging naar het gat en keek erin. Het was al behoorlijk donker maar het maanlicht scheen net genoeg licht om te zien dat er onderaan het gat iets lag.

Hij zag het meteen, een muts, natuurlijk! Dat miste het mannetje, een muts, zijn muts! Jeu stak zijn arm in het gat, maar… niets! Hij kon er niet bij. Hij ging nu helemaal plat op de grond liggen en rekte en strekte zo ver als hij kon. Jeu was niet bepaald een grote man maar zijn armen waren zeker langer dan die van het kleine mannetje. En ja hoor met de topjes van zijn vinger kon hij net aan het puntje van de muts. Nog een beetje… Nog een beetje… HEBBES!

Met een zwierige ruk trok hij het mutsje uit het holletje. Hij stak zijn hand met de muts uit naar het mannetje. Het mannetje kwam gretig maar voorzichtig naar voren. Hij rekte en strekte zijn hand uit zo ver als hij kon en met de tipjes van zijn kleine vingertjes kon hij net aan het puntje van de muts. HEBBES!

Hij trok de muts naar zich toe, glimlachte breed naar Jeu, zette hem op zijn hoofd … tikte tegen zijn muts en *PLOF*. Hij verdween in het niets. Waar net nog een klein groen mannetje stond, was er nu niets…

Jeu bleef verbaasd achter. Hij liep verwonderd terug het bos uit en vroeg zich opnieuw af of hij het niet allemaal gewoon gedroomd had. Hij stapte op zijn fiets, terug naar huis, naar zijn vrouw en het eten dat ongetwijfeld koud op hem te wachten stond…