Terwijl hij naar huis fietste, dacht Jeu aan wat hem was overkomen. Had hij nu echt een muts van een klein ventje uit de grond getrokken. En was deze opeens gewoon verdwenen in ijle lucht?

Eens thuisgekomen nam Jeu plaats aan tafel. Bij zijn koud geworden maaltijd vertelde Jeu het hele verhaal aan zijn vrouw. Deze luisterde aandachtig naar zijn verhaal. Toen hij klaar was met zijn onwaarschijnlijke relaas stond ze op en liep over naar zijn stoel, wreef hem liefdevol over zijn hoofd, gaf hem een kus op de kruin van zijn hoofd. ‘Kan het ook niet zijn dat je een druppeltje te veel gehad hebt manlief?’ Ga maar slapen beste man, morgen wacht er weer aardig wat werk. Boer Frans heeft een ploeg besteld en het wiel van onze burgemeester moet ook gerepareerd worden. Bovendien liggen er nog aardig wat kleine herstellingen te wachten.

Jeu knikte en wenste zijn vrouw goedenacht. Nadenkend bij haar woorden twijfelde hij zelf. Hij en Pierre lustten natuurlijk graag een druppeltje. Zou het dan toch allemaal gedroomd zijn? Jeu zuchtte diep en vertrok naar de slaapkamer. Hoe wonderbaarlijk het hele gebeuren ook geweest was, zijn vrouwtje had overschot van gelijk, morgen moest hij terug aan het werk.

Je moet weten dat Jeu als smid veel werk had. En sinds zijn kinderen uitgehuisd waren kreeg hij het werk in zijn smidse nog maar moeilijk gedaan. Hij werd al een dagje ouder en zijn lichaam wou na jaren hard werken niet meer altijd. Maar brood moest nu eenmaal op de plank komen en daarom ploeterde hij voort, dag in, dag uit. Hij stookte het smidsvuur nog éénmaal op en trok de poort van zijn smidse toe.

De zon kwam nog maar net piepen toen de haan met een luide ‘kukelekuuuu’ de dag als geopend riep. Net op dat moment opende onze smid de zware groene poort van zijn werkplek. Met een diep knarsende piep schoof deze aan de kant. ‘Potjandorie die poort moet ik smeren’ dacht Jeu. Een smid wiens poort piepte dat kan toch echt niet.

Hij liep naar het vuur dat nog verrassend warm was. Jeu fronste zijn wenkbrauwen, hij stookte het smidsvuur verder op en ging op zoek naar ijzer om de ploeg van boer Frans te maken. Het ijzer stond echter niet meer waar hij het gisteren had gelegd. Toen hij rond zich keek, merkte hij dat er iets niet klopte. Ook het wiel van de burgemeester stond niet waar hij het de dag voordien had klaargezet.

Net toen hij zijn vrouw wou roepen, viel zijn oog op de werktafel. Daar lag de ploeg, kant en klaar, prachtig afgewerkt, helemaal klaar voor gebruik. Het staal glinsterde in de ochtendzon. Jeu kon zijn ogen niet geloven. Maar daar stopte het niet. Tegen de tafel rustte het wiel van de burgemeester, volledig hersteld! Zelfs een geoefend oog kon niet zien waar het wiel precies hersteld was. Dit was tovenarij! Was hij terug aan het dromen? Hij had nochtans deze morgen echt geen druppeltje aangeraakt…

Hij riep zijn vrouw erbij en ook zij stond met haar mond vol tanden. Ook zij had geen verklaring voor dit waarlijk wonder. Wat een onverklaarbare meevaller! Boer Frans en de burgemeester waren beiden heel erg opgezet en blij met het vakwerk dat Jeu hen presenteerde.

Niemand had hier een verklaring voor, weet jij misschien wie er achter het harde werk zit?

Oh ja voor ik het vergeet! Zie je deze kuil achter mij? Dit wordt de Alvermannetjeskuil genoemd. Volgens de mensen van Zutendaal woonden hier Alvermannetjes. Misschien moeten jullie eens voorizchtig gaan kijken, misschien kan je wel een huisje vinden? Maar stil zijn! Als je te veel lawaai maakt, doe je ze misschien schrikken!